Pryzmat w optyce pokazuje, że białe światło nie jest pojedyncze – lecz składa się z wielu odrębnych barw. Podobnie każdy przełom naukowy jest zbieżnością idei, ludzi i dyscyplin. Statuetka to odzwierciedla: każda z jej powierzchni ma odrębny, przezroczysty odcień, tworząc spektrum, gdy patrzy się na nie razem. Z wielości powstaje jedność.
Jej kryształowy kształt nawiązuje do porządku natury – struktury ukształtowanej przez surowe, wewnętrzne zasady, podobnie jak sama nauka: zakorzenionej w rozumie, a jednak wywodzącej się ze świata materialnego. Opiera się na lśniącej, czarnej podstawie, a lustrzana warstwa u dołu odbija jego wewnętrzną strukturę – ukłon w stronę introspekcji, rekurencji i głębi.

Jednym z charakterystycznych gestów jest ukośny kąt formy: pryzmat pochyla się ku górze, jakby sięgał. To nachylenie sugeruje postęp, wzrost, aspirację – samą trajektorię nauki.
Wreszcie, centralne znaczenie ma interakcja obiektu ze światłem: załamuje ono, odbija, transformuje. Światło zawsze symbolizowało prawdę, wiedzę, oświecenie. Ta statuetka dosłownie ucieleśnia tę symbolikę.

Statuetka Pryzmaty stara się ujawnić tę naukę w odzwierciedleniu.
To hołd dla jasności, złożoności i piękna zrozumienia.